Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne oraz nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w miejscowość szczytów guzków stawowych. W fazie pierwszej jest on złączony z biegiem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszystkim ze stawów przeprowadzają się odmienne ruchy. Dzieli się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą skupia się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zakup w osi pionowej, dobry z biegiem ruchu żuchwy. Jak się uważa, w ciągu tym używa udział krążek stawowy, a więc dokonuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy rozciąga się z dolu żuchwy w toku guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i etap jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, które powstają w akcje stawów, są w pełnej dawce powiązane z nieprawidłową siecią i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zachowanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy jest poważne miejsce w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach choroby układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych czynników stawów skroniowo-żuchwowych ma rzeczywisty nacisk na uzyskanie pozytywnych wyników leczenia. Wskazane są w takich rzeczach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - zarówno w momencie spoczynku, kiedy również czynności - ma istotne miejsce w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i dużą ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w kontaktu do szczęki rozgrywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na ważne i pośrednie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub dużo ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z zdrowego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na przenoszące się w czasie kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których stoją kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami Protetyk Gdańsk artyku-lacyjnymi. Mogą wprowadzać się w daniu żuchwy zwanym centralnym, jak jej środek spotyka się w grupy strzałkowej czyli w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Daje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia daje się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - jasną i lewą.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako wyjściowe dostaje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa spotyka się przez największy czas i z jakiego zabierają się jej style. Stanowi więc położenie, które używa żuchwa bez udziału naszej myśli. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest właściwie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej wypowiada się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w możliwościach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), średnia wielkość mieści się w końcu 2-4 mm. Uważa się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej podstawy w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w mieszkanie równowagi, oraz w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących bezpośrednie przyczepy na żuchwie wchodzi na jej miejsce. Powstaje w współczesny styl stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych także do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w stanie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w strefy Dondersa, która zajmuje obszar w jamie ustnej mały od przodu zamkniętymi wargami, i z tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim a planuje wpływ na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w możliwościach 5-9,7 mm Hg dodatkowo stanowi największe bezpośrednio po połykaniu, jak może robić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, tworząc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która wypełnia się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Bierze się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który reguluje napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony czerpiące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przeniesiony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, sprawiając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl trwa w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej zaleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane również znacznie wpływają na miejsce żuchwy.