Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i cofanie żuchwy, ruchy boczne i inne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w stronę szczytów guzków stawowych. W kolejce początkowej stanowi on wymieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w jakimkolwiek ze stawów dokonują się odmienne ruchy. Rozróżnia się stronę pracującą i stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po stronie pracującej, więc tej, w którą daje się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zbyt w linii pionowej, wspólny z zakresem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w nurcie tym stosuje udział krążek stawowy, a wtedy wykonywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po części balansującej głowa żuchwy podaje się z dolu żuchwy w kierunku guzka stawowego, wykonując równocześnie zakup i związek ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stan jego ruchomości, co uzależnione jest z formą krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w prac stawów, są w licznej wadze powiązane z nieprawidłową formą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i zatrzymanie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy stanowi niemałe stanowienie w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach chorób układu stomatognatycznego, jak należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z ostatnim uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma istotny wpływ na zdobycie korzystnych efektów leczenia. Pomocne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w kontakcie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądzie do szczęki - zarówno w ciągu spoczynku, jak również pracy - jest spore stanowienie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w sukcesach braków częściowych i dużą ich odbudowę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układu do szczęki dokonuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na zwykłe i niskie. Do ważnych zaliczył loty do dołu, do przodu, do tylu i na boki. Połączenie dwóch lub więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z istotnego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na wykonujące się w terminie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których żyją kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą rozpoczynać się w położeniu żuchwy zwanym Odwiedź stronę centralnym, skoro jej sposób znajduje się w formie strzałkowej lub w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Dzieli się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W położeniu centralnego zwarcia charakteryzuje się jeszcze trzy dodatkowe pozycje żuchwy, doprzednią i boczne - prawą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne decyduje się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa wydobywa się przez największy poziom oraz z jakiego wchodzą się jej style. Stanowi więc położenie, które przyjmuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W daniu spoczynkowym żuchwa jest kilka przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej prezentuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w granicach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość zawiera się w obszarze 2-4 mm. Utrzymuje się, że w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstaw w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące wybierają się to w stanie równowagi, natomiast w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne uzależnione są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni planujących bezpośrednie przyczepy na żuchwie oddziałuje na jej danie. Gra w niniejszy styl stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych również do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na ciekawych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych istnieje w okresie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w stref Dondersa, która ma obszar w jamie ustnej mały od przodu zamkniętymi wargami, i od tyłu kontaktem języka z podniebieniem gładkim a korzysta nacisk na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg dodatkowo stanowi najkorzystniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może znajdować wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, idąc na przestrzeń podniebienia, wytworzy siłę ceny około 300 g, która rodzi się odpowiednia do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły czynne. Umawia się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony pochodzące z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na drodze łuku odruchowego wysyłają bodźce do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, dodając jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w snu. Analogiczny cykl przechodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej daje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U mężczyzn użytkujących protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej pobudzane oraz bardziej oddziałują na założenie żuchwy.